‘हेट’ ह्या इंग्लीश उतराक कोंकणींत उतर ना. हिंदींत नफरत म्हणटात. मराठींत घृणा वा तिरस्कार म्हणटात. पूण शब्दकोशांत कोंकणींत तेका पर्यायी उतर दिलां – दुस्वास. पूण दुस्वास म्हुटल्यार जॅलसी. नसाय. ‘हेट’ न्हूं.
कित्याक दिलें ना काय आमच्या जाण्टेल्यांनी हें उतर? मात्सो बारीकसाणेन विचार केल्यार एकूच जाप मेळटा. कोंकणींत हें उतर ना, कारण केन्ना गरजूच पडलिना. आमचे कोंकणी संस्कृतायेंत हो सभावूच ना. आमी कोंकणी मनशान केन्नाच कोणाकूच ‘हेट’ केलेंना. देखून तेका उतर सोदून काडपाची गरजूच पडलिना.
हो EdiThoughT हिंगां आयकात
कोशकारांक एकूच विनंती. नाकाच सोदून काडूंक उतर. घडोवंकय नाका नवें उतर.
‘हेट’ ह्या उतराक उरफाट्या अर्थाचें उतर ‘लव्ह’. म्हुटल्यार मोग. तो तर आमच्या शिरंतरांत भल्ला. आमी फकत आमच्याच मनशांचेर मोग कन्नात. अणवळख्यांचेरय करतात. समेस्त संवसाराचेर मोग करतात. देखूनच तर समेस्त संवसारांतलो लोक ह्या मोगाळ गोंयकाराच्या आकर्शणान गोंयांत येता. वर्साक उणोच देड कोटी पर्यटक म्हुणोन येता. हजारांनी लोक हिंगां येवन स्थायीक जाला. तेंकां गोंय आवडटा तें फकत हिंगाच्या सैमाक लागोन न्हूं. पूण दरेका गोंयकाराच्या काळजांतलो मोग तेका आकर्शीत करता.
हें आमचें गोंयचें खाशेलेंपण. हॉस्पिटॅलिटी उद्येगाचो गाभो म्हुटल्यार सरबराय. बरी सरबराय काळजांत मोग आसल्यारूच जावंक शकता. आनी मोगाखाातीर काळीज नितळ जाय. मन निर्मळ जाय.
आनी आमचो हो मोग एकलो एकसुरो ना. तेचे वांगडा आसा मायपास. मोग-मायपास. गोंयकार जितलो मोगाळ तितलोच मायेस्त.
आज भारताचो स्वातंत्र्य दीस. तोयबी 75 वो. अमृतमहोत्सवी. अमृत हें गोड आसता. म्होवाळ आसता. मोगाळ आसता. तेंच भरसलां आमच्या शिरंतरांत. आमच्या गोंयचो बुडकुलो ह्या म्होवाळ मोगाच्या अमृतान उपाट भल्ला.
हो बुडकुलो आसा मातयेचो. न्हूं चांदिचो, न्हूं भांगराचो. तेका गोंयचे तांबडे मातयेचो वास आसा. आमची मातीय जितली पिकाळ, तितलीच कसदार. देखूनच हे मातयेंत जावपी भाजी वा फळां इल्लीं चडूच रुचीक आसतात. तेच मातयेच्या बुडकुल्यांतलें हें आमचें मोग-मायपासाचें अमृत. आनी देखूनच तें आमकां लाखमोलाचें. तें सांबाळून दवरप हें आमचें कर्तव्य. आमची जापसालदारकी. तोच आमचो धर्म.
दुर्दैवान हालिंच्या तेंपार ह्या बुडकुल्याक वॅर घालपाचीं कर्मां कांय जाण करूंक लागल्यात. जातिच्या नांवान, धर्माच्या नांवान, प्रदेशाच्या नांवान. आमच्याच भारतांतल्या पूण हेर प्रदेशांतल्या लोकांक आमी ‘हेट’ करपाक लागल्यात. आमच्याच भारतांतल्या पूण हेर धर्माच्या लोकांक आमी ‘हेट’ करूंक लागल्यात. तेंकां अराष्ट्रीय थारावन आपूण राष्ट्रवादी आशिल्ल्याचें सिद्ध करपाचे धडपडींत आमी घुस्पून पडल्यात.
जो मनीस मनशाक ‘हेट’ करता तो राष्ट्रवादी आसपाकच शकना. गोंयकार तर निखालस आसपाक शकना. तरीकय ‘हेटा’चें हें वीख तो आमच्या अमृताच्या बुडकुल्यांत भरसुपाक लागला. तेका लागोन आमचें लाखमोलाचें अमृत विटकळपाक लागलां. आमच्या नकळटां आमीय तेतूंत वांटेकार जावंक लागल्यात. हेटाचें हें वीख आतां आमच्या शिरंतरांत भरसूंक लागलां. आमचें रगत विखयाळें जावंक लागलां. आमच्याच नकळटां आमची भास विखारी जावंक लागल्या.
तेन्ना भारतीय स्वातंत्र्याच्या ह्या अमृतमहोत्सवा दिसा आमी करपाक जाय तें आत्मनिरीक्षण. तिरंगो हुबोवपाचे धुंदेंत आमी बेधुंद जावन उपकारचें ना. शांती, समता आनी भावचाराच्या तिरंग्यान आमच्या मनाकाळजांत भरसूंक लागिल्ल्या ‘हेटा’चें वीख आमकां घासून-पुसून काडचें पडटलें. आमचें मन आनी काळीज नितळ निवळ करचें पडटलें. गोंयकारपणाची भावना घास घास घासून ‘हेटा’चो चिकोल धुंवन काडचो पडटलो. आनी निर्मळ भावनेचीं नवींताल्ल लुगटां न्हेसून एकामेकांची गळो-भेट घेवची पडटली.
गळे आवुळपाक नासतात, तर मेळोवपाक आसतात, ही होलमणी गरजेची.
हेका पर्याय ना. कारण आमचेंच नकळटां ‘हेटा’चें हें वीख आमच्या शिरंतरांत भरसलां. हो विखार पुसून काडून परत नितळ निवळ निर्मळ जावप होच खरो तिरंगो महोत्सव.
फकत हर घरमेंच न्हूं, हर मनमें जाय तिरंगा!
