‘वॉक द टॉक’ साहित्यीक

केंद्रीय साहित्य अकादमीचो पुरस्कार दर वर्सा एका लेखकाक मेळटा. तेची खबर प्रसार माध्यमांनी येता आनी सोशल मिडिया धरून व्यक्तीगत मेळपामेरेन सगळ्या वाटांनी तेचेर दोन-तीन दीस परब्यांचो पावस कोसळटा. मागीर सगळें परत आदलेसारकें. पूण अशेय कांय साहित्यीक आसतात, जेंकां पुरस्कार फावो जातकीर सगळ्याकच एक उमेदीचें वातावरण तयार जाता. पुरस्कार तेका मेळटा, पूण हड्डें म्हाजें फुलता. खोशयेन आमीय नाचूंक लागतात. 

प्रकाश पर्येकाराक अंदूंचो साहित्य अकादमी पुरस्कार फावो जालो आनी अशेंच जालें. प्रसारमाध्यमां फकत खबर दिवन रावलिंनात. मुलाखती धरोन कांय जाणांनी अग्रलेख लेगीत बरयले. सुमराभायर कवतूक जालें. 

कित्याक?

एक म्हुटल्यार प्रकाशाचो नमळायेचो सभाव. इतल्या कश्टांतल्यान वयर सरोन आज गोंय विद्यापीठांतल्या शणैं गोंयबाब भास आनी साहित्य शाळेच्या कोंकणी विभागांतल्या संशोधन फांट्याचो उप-डीन जाल्लो विद्वान हो. कालमेरेन कोंकणी विभागाचो मुखेलीय आसलो. आतां ती सिस्टमूच ना म्हणा. डॉक्टरेट केल्या, पूण ती केन्ना मिरयली ना, आपणे जावन नांवाफुडें लायलीय ना. हेचे आदीं कितलेशेच राश्ट्रीय पावंड्यावेले पुरस्कार पिरायेच्या 35 वर्सांसावन जोडीत आयला, पूण तेचेय केन्ना भपके माल्ले नात. तशें पळोवंक गेल्यार साहित्य अकादमी हो राष्ट्रीय पावंड्यावेलो पुरस्कार न्हूं. राष्ट्रीय पावंड्यावेले संस्थेन दिल्लो थळावे कोंकणी भाशेंतलो पुरस्कार तो. पूण तेचेभोंवतणी एक वलय आसा, देखून ह्या पुरस्काराचें कवतूक इल्लें चड. पूण तसो तो थळावो पुरस्कार. 

मात खरो राष्ट्रीय पुरस्कार प्रकाशान पिरायेच्या 35व्या वर्साच जोडलेलो. ‘कथा’ हे संस्थेचो हो नामनेचो पुरस्कार आजमेरेन कोंकणींतल्या दोन-तीन कथाकारांनीच जोडला. तेतूंतलो प्रकाश हो सगळ्यांत तरणे पिरायेचो. तेची तेन्नाची पिराय पळयल्यार तो खरोखुरो राश्ट्रीय पुरस्कार तेचे तकलेक मारपाचो, पूण माल्लोना. तेन्नासावन फाटलीं वीस वर्सां तो नमळायेनच वावुरला कोंकणी साहित्याच्या मळार. आपले साहित्य साधनेचे नवनवे पावंडे हुपीत आसा, आनी तेचे मातयेचे पांय म्हादयच्या देगणांतच रोयल्ले आसात. सत्तरी तर तेका प्राणापलतडींय प्यार. आपूण सत्तरींतल्या तारीर ‘पुरण’ करीत वाडलां हें अभिमानान सांगीत भोंवता. पणस खावन दीस काडल्यात हें किंवाट्यान सांगता. आपणाक पटिल्ल्या मतांकडेन ठाम रावन वावुरता. पूण अशें म्हुणोन केन्नाच कोणाक दुखयना आनी तेंच्या कलान घेवपाइतलो लाचारूय जायना. मनशां जोडीत भोंवता; तोडिना. तेकाच लागोन प्रकाश सगळ्यांकच आपलो कसो दिसता. जशें माधवी सरदेसाय दिसतालें तशें.

तरणे पिरायेचेर म्हादयच्या देगणांत प्रकाश पर्येकार

हो पुरस्कार जाहीर जावच्या दोन दिसाआदीं चार दीस आमी वांगडा आसलेले. गोंयांत न्हूं, झारखंडाच्या रांची राजधानींत. डॉ राममनोहर लोहिया रिसर्च फावंडेशनाच्या राश्ट्रीय अधिवेशनाक. हॉटेलांत एकेच कुडींत रावताले. हेवटेन गोंयां शणैं गोंयबाबाचेर साहित्य अकादमीन दोन दिसांचो परिसंवाद दवरलेलो. तो अचकीत फुडें धुकळिल्ल्यान तो पावंक शकलोना. पूण अशें म्हुणोन सोडून दिलेंना तेचें काम. आमचें अधिवेशन आनी बसका सोडून उरलेलो वेळ हो अखंड वाचीत तेचो पेपर बरयतालो. निमणे तेच्या मनासारको पेपर जालो आनी तो वाचपाखातीर तेणे धाडून दिलो.

थिंगां अधिवेशन जातकीर आमी रांची विद्यापीठांतल्या सात आदिवासी भाशांच्या अध्यापक आनी प्राध्यापकांक मेळ्ळे. दोन दीस अधिवेशनांतली भाशणां थंड बसून आयकतालो. मात रांची विद्यापीठांत उलय उलय उलयतालो. तेंचेकडल्यान मुंडारी-संताली भासांची कोंकणीकडली समानताय जाणा जावन घेतालो आनी वेगवेगळे प्रस्ताव दितालो. परत येतना तर वाटेर गोंयकार विद्यार्थी आनी शिक्षक झारखंडा वचून कितें कितें करपाक शकतात तेंच उलयत आसलेलो. हो खरो चिंतनशील अभ्यासक आनी संशोधक. 

रांची विद्यापीठांत भाशा संयोजक डॉ हरी ओरावांलागीं भासाभास करतना प्रकाश पर्येंकार

आनी तेचें संशोधन फकत पुस्तकी न्हूं. आयलें मनांत दिलें ठोकून अशेंय न्हूं. 1990 च्या दसकांत ‘सुनापरान्तां’त तेणे ‘दवरणें’ हें सदर सुरू केलें तेन्ना पुराय कोंकणी विश्र्वूच हाल्लेलें. तेची मातयेंतली भास, शब्दसंपदा, गांवगिऱ्या वाठारांची बारीकसाणेन केल्लीं वर्णनां आमी पिश्यांवरी वाचताले. तेच्यो कथााय हालोवन सोडटाल्यो.

उपरांत म्हादयचें उदक घुवंडावपाचो वाद सुरू जालो आनी हो संशोधक देंवलो सरळ म्हादयच्या उदकांत. म्हादयची मांडवी जावन दर्याक मेळटा थंयसून सुरू करून पांय भिजयत गेलो बद्द म्हादयच्या उगमाकडेन चलत. न्हंय म्हणनाका, व्हाळ म्हणनाका, घसघशे म्हणनाका, झरे म्हणनाका आनी म्हादयचे देगेवयली जैवसंपदा म्हणनाका. सगळ्यांचो अभ्यास केलो आनी सरळ एक ग्रंथूच बरोवन काडलो म्हादयचेर. आज तोच ग्रंथ म्हादयच्या प्रस्नाचो मार्गदर्शक जाला. 

म्हादयचो वाठार माड्डितना प्रकाश पर्येंकार

पूण इतल्यान समादान जायत जाल्यार तो प्रकाश पर्येकार कसलो? म्हादयचो तेचो अभ्यास आजूय अखंड चालूच आसा. वेळ गावता तेन्ना पणजी सोडून सरळ सत्तरेची वाट धरता आनी लागता म्हादयचीं रानां माड्डुपाक. हायकिंग ट्रॅकिंग तर चालूच आसता. तेंयबी तरणाटे धरोन तेच्या तारीवेल्या ज्ञानसागर विद्यामंदिराच्या भुरग्यांमेरेन सगळ्यांवांगडा. वांगडा आयुर्वेदीक दोतोर आसलेली बायल अर्चना आनी धूव शाल्मलीयबी. झाडांच्या वालींक धरोन रॉक क्लायबिंग करपाचें धाडस करपाक आपूण सगळ्यांत फुडें. 

झाडांच्या पाळांक धरोन फातोर चडटना प्रकाश पर्येंकार

एक फावट मराठी साहित्यीक विश्र्वास पाटीलान भाई मावज्याक सांगलें, तेका गांवगिरें गोंय पळोवपाक जाय. भाईन प्रकाशाक सांगलें आनी तो आमकां सगळ्यांकच घेवन गेलो सरळ सत्तरेच्या ‘झाडांनी’. एक रात अटंग्या रानांत काडली. एका तेंपावेलो हो भरिल्लो गांव. आज थिंगा कोणूच रावनात. सगळें रान जालां. तें पळोवन प्रकाशान गोपिनाथ गांवसासारक्या कितल्याशाच तरणाट्यांक घेवन पेंगट बांदलें आनी थिंगाच्यो भग्न मुर्त्यो एकठांय करोन लोकांक घेवन देऊळ परत उबें केलें. थिंगा ते आतां रानांत वचोन शिवरात्र  मनयतात. आनी उरिल्ल्या दिसांनी आमचेसारके ‘झाडांनी’ रिगतात, म्हादयच्या उदकांत न्हाव न्हाव न्हावतात, पोल्ली पेटोवन मध्यान रात जायसर गजाली मारतात आनी रुखांचे सावळेंत बिनधास्त ताणून दितात. 

प्रकाशाच्यो सगळ्यो कथा ह्याच वाठारांतल्यान कोमरेतात. गोंयांत वर्गसंघर्श ना हें तो मानपाकूच तयार ना. उरफाटें, तो खंय कसो आसा हेंच तो आपल्या कथा-कादंबऱ्यांतल्यान मांडीत आसता. शोशक आनी शोशीत हे वर्ग तेच्या कथांनी मनीसपणाची नदर दवरून चितारिल्ले पळोवपाक मेळटात. तेच्या साहित्यांतल्यान आमी नकळो आसलेलें गोंय आमकां दिश्टी पडटा. तेचें ‘वर्सल’ आदीं वाचलेलेंच. पूण आतां पुरस्कार मेळटकीर परत वाचपाक घेतलां. चिकित्सकाचे नदरेन. एकेक कथा वाचता तितलें परिक्षकांनी तेका कित्याक वेंचून काडलें तें प्रकर्शान जाणवता. तेच्या कथांचें विश्लेशण करपाक हांव वचना. पूण ‘जो न देखे रवि, वह देखे कवि’ हे म्हणिचो प्रत्यय हावें घेतला तो मात सांगिनासतना रावोंक जायना.  

तरनाट्या इश्टांवांगडा प्रकाशाची म्हादय अभयारण्यांत रानभोवंडी

हांव सुनापरान्तांत आसतना 2005 वर्साच्या डिसेंबर म्हयन्यांत एक दीस सत्तरीच्या सालेली गांवांत एका तरण्या खाश्याची गांवच्या लोकांनी हत्या केली. वर्गसंघर्शांतल्यान उप्राशिल्ले हे घडणुकेन पुराय गोंय मुळांतसून हाल्लें. हे हत्येचें (कायद्यान खुनाचें) अप्रत्यक्षपणान समर्थन करपी कितलेशेच सामाजीक वावुरपी मुखार सरले. तेवटेन दुबावितांक धरोन व्हेले म्हूण गांवकारांनी गांवांतूच धरणें सुरू केलें. खुद्द राज्यपाल एस सी जमीर खाश्याच्या घरा खबरेक गेल्लेकडेन मुजरत आंदोलक गांवकारांकय वोचोन मेळ्ळो. हें सगळें चलतना प्रकाश एक दीस सुनापरान्तांत येयलो आनी तेणे म्हाका तेची कथा दाखयली. ‘वावटळ’. 1993 वर्सा ती सुनापरान्तांत प्रसिद्ध जाल्ली. मदांध तरणाटो खासो गांवांत दादागिरी करता आनी तरण्या चेडवांची अब्रू लुटपाचो सांवार करता तेन्ना गांवचे लोक तेका जितोच मारतात. 12 वर्सांआदीं तेन्नाच्या 25 वर्सां पिरायेच्या ह्या तरणाट्यान आपले कथेंतल्यान गांवकारांच्या काळजांतले धगधगते इंगळे कागदार देंवयिल्ले. आनी आज ते खरे जाल्ले. हांव थक्क जावन पळयतच उल्लों. आमी ती कथा सुनापरान्तांत परत छापली. 

वर्गसंघर्शाच्यो अश्यो कितल्योशोच घुस्मटिल्ल्यो काणयो प्रकाशाचे लेखणेंत घर करून बसल्यात. आपणे तेंकां वाचा फोडल्या हेचो तेका बडेजाव ना. वेल्यान सांगता कितें? हावें चड कांय केल्लें ना. ह्यो असल्यो काणयो गोंयभर पातळ्ळ्यात. तेंकां वाचा फोडपी साहित्य येत रावपाक जाय.

‘वर्सल’ कथासंग्रहाच्या आपल्या मनोगतांतय तो तेंच सांगताः “हांगासरली समाजीक विशमता आनी विसंगती कोंकणी साहित्यांत अभिव्यक्त जावंक जाय अशें म्हाका सदांच दिसत आयलां. आनी तेंवूय म्हजे सत्तरींतले बोली भाशेसयत. थळाव्या विशयांतलेगीत वैश्वीक मुल्यां लिपून राविल्लीं आसतात. नेमकीं तींच सोदून काडून लेखन केलें जाल्यार साहित्य केन्नाच काळाभायरें जायना…” इंग्लीश आनी कितल्याशाच भारतीय भासांनी तेच्यो कथा अणकारीत जाल्यात त्यो हेचखातीर. वैश्र्वीक दिश्टिकोण दवरून थळाव्यो वेदना मांडपी प्रकाश हो एक सिद्धहस्त लेखक तोयबी हेचखातीर. 

प्रकाशाची आनीक एक गजाल हावें पळयल्या. तो निखटो साहित्य निर्मणेखातीर भौसांत भरसना. खऱ्या साहित्यिकालागीं सिम्पथी (सहानुभुती) न्हय तर अॅम्पथी (आत्मानुभुती) आसूंक जाय. संवेदना आनी करुणेच्या संगमांतल्यान ती व्यक्त जावंक जाय. प्रकाश तेच्याकय चार पावलां फुडें वयता. एकेक कथा बरयता आनी एकेक घराबो आपल्या साहित्यीक कुटुंबाक जोडीत रावता. आमी झाडांनी गेल्ले तेन्ना आमकां एकेक सुवातेर घेवन वयतालो आनी म्हाजी कथा हिंगा कशी जल्माक येयली तेची काणी सांगतालो. आपल्या पात्रांक आमकां मेळोवन दितालो. 

‘वर्सल’ काणयेफाटली प्रेरणा पार्वती हरिजनाचो भोवमान करतना

तेचे ‘काजरो’ हे कथेचेर आदारिल्ल्या सिनेमाक राष्ट्रीय पुरस्कार फावो जालो तेन्ना तो पयलीं गेलो ज्या गांवची ही काणी आसलेली त्या गांवांत. थिंगा तेका येवकार दिवंक गांवकारांनी ल्हानशी कार्यावळ लेगीत केली. जाण्टेलीं तर तेका वेंगेंत घेतालीं आनी आशिर्वाद दितालीं. तेची ‘पुरण’ कादंबरी येयली तेन्ना आख्खी सत्तरी व्हांवन पणजे पाविल्ली. कार्यवळींत तेणे वेंचीक पुरण शेती करपी शेतकारांचे भोवमान केले. आनी उपरांत पुस्तक घेवन सत्तरेंतल्या एकेक ‘पुरण’काराक मेळ्ळो, तेका पुस्तक दिलें आनी तेंचे आशिर्वाद घेतले. आज पुरण शेती कोण करिना. देखून ह्या साहित्यिकान आपणे एक सुवात सोदून काडल्या आनी तो स्वता अंदूंच्यान थिंगा पुरण शेती करपाचो आसा. 

घरकान्न डॉ अर्चना गांवकार आनी धूव शाल्मलीवांगडा

कथा कशी बरोवची हेची कळाशी प्रकाशान खूब बरी हातासल्या. ‘पुरण’ ही तेची पयलीच कादंबरी. आपणे ती 14 दिसांनी बरोवन काडली हेचो तेका अभिमान. आपणे तेचे मुद्दे लेगीत पयलीं काडूंक नासले अशेंय तो सांगता. पूण तेच्या मोगान तेका नमळायेन सांगन दिसताः हें असलें धाडस परत करचें न्हय. कथेपरस कादंबरीचें तंत्र वेगळें आसता. फुडली कादंबरी बरोवचे आदीं तेंय तंत्र तेणे केळोवचें. एकापरस एक प्रसंगांतल्यान उमळशीक वाडयत वचप, पात्रांचो यथायोग्य व्यक्तिमत्व विकास करप आनी कथानकाचो ग्राफ वाडयत वचप हें कादंबरेक साप्प गरजेचें. तें साध्य जाता तेन्ना ती कादंबरी आनीकय सरस जाता.

प्रकाशान आनीक कितल्याशाच कादंबऱ्यांची येवजण केल्या. त्यो ‘पुरणा’परसूय सरस जावप गरजेच्यो. कारण ते विशय फकत प्रकाशूच हाताळपाक शकता. तेन्ना तेंकां योग्य तो तंत्रशुद्ध न्याय दिवप ही तेची नैतीक जापसालदारकी. सिनेमाची पटकथा बरोवपाचें तंत्र तेणे शिकून घेवन तेका न्याय दिलो तशी. प्रकाश तें करतलो हेची खात्री आसा. कारण तो निखटो लेखक न्हूं, तो एक प्रामाणीक अभ्यासक. देखून आतां कादंबरेच्या मळार तेचेकडल्यान ‘वर्सला’परसूय व्हडली आस्त आसा. 

‘पुरण’ कादंबरेच्या प्रकाशनावेळार पुरण शेतकारांचो भोवमान

प्रकाश फकत साहित्य बरयना, तो तें स्वता जगता. आनी तेच्या पात्रांभोंवतणच्या पुराय भौसाक जगपाची एक नवी उर्बा दिता. आपणे आपली प्रतिभा वापरून साहित्य बरयलें आनी तेतूंतल्यान आपूण एकलोच व्हडलो जालो ही आत्मकेंद्रीत वृत्तीय ना तेचेलागीं. आपणाभोंवतणचीं प्रतिभेची कीट आसलेलीं भुरगीं आनी तरणी पिळगी हे किटींतल्यान साहित्याचो उजो कसो पेटयतलीं हेचेयखातीर तो रातदीस वावुरता.

तेखातीरच तर प्रकाश पर्येकार, नमन सावंत धावस्कार आनी गोपिनाथ गांवस ही सत्तरींतली त्रिकुटी थिंक टॅंक एकठांय येयल्या.  डॉ प्रकाश वझरीकारासारके तेका वैचारीक सारें घालतात, झिलू गांवकार सरासारके कितलेशेच वरिश्ठ तेंचेर मार्गदर्शनाची सत्री धरतात. आज आमचेमदीं नासलेलें स्मृतिशेष शांती प्रभू तेंडुलकार हें तेंचें स्फुर्तिस्थान. तेचें सपन पुराय करचेखातीर आपलेभोंवतणी तेणीं तरनाट्यांची एक फौजूच एकठांय केल्या. तीयबी भासांपलतडची. सत्तरींतले कोंकणी, मराठी आनी हेर भासांनी बरोवपी लेखक, कलाकार आनी वावुरपी ते घडोवंक लागल्यात. 

‘साहित्य मंथना’च्या पंगडावांगडा प्रकाश पर्येंकार

तेखातीर सुरू जाल्ली ‘साहित्य’ मंथन ही कार्यावळ तर गोंयच्या पुराय साहित्य विश्वान देख घेवची असो देखदिणो उपक्रम. उण्याच तीन म्हयन्यांनी एका कोणाच्या आंगणात जाताच जाता. तेतूंतल्यान अशोक नेने सरासारखे व्यक्तीन चित्पावनी भाशेचो कोश करपाक घेतलो. अचकीत अपघातांत अपंगूळ जाल्लो राजू उर्फ मकरंद बर्वे साहित्य मंथनाचो खांबो तर जालोच, तेभायर स्वता लेखकूय जालो. सरोजनी गांवकार ते सारिका नायक आनी काशिनाथ नायक, राघोबा पेडणेकार ते महादेव गांवकार अशी एकापरस एक भन्नाट साहित्य निर्मणी करपी कितलेशेच साहित्यीक आज आपले प्रतिभेचे पिसारे फुलयत साहित्यीक मोर जावन सत्तरेंतल्या भोवभाशीक आंगणांनी थुयथुय नाचूंक लागल्यात. 

साहित्य मंथन कार्यावळींत वरिश्ठ पत्रकार सुरेश वाळवे आनी सामाजीक वावुरपी रमेश गंवसा वांगडा

तेभायर 31 डिसेंबराची रात जागोवन जावपी अभिनव ‘संकल्प दीस’ हो तर दर वर्सा केल्ल्या संकल्पांच्या पूर्ततेचें जाहीर ऑडिट करपी उपक्रम सगळ्यांचीच न्हीद खळयता. नव्या वर्साक येवकार दितना थिंगां नाच-गाण्यांचीं धुमशेणां कांडिनात ते. साहित्य, कला, संस्कृताय, विचारमंथन अश्या चिंतनशील कार्यावळींनी जावपी संकल्प दिसाक तरणाटे आनी ल्हान भुरगीं लेगीत चिंतन-मनन करतना दिसतात. कितलिशींच वर्सां जालीं म्हाजेंय नवें वरस हांव तेंच्याच वांगडा सत्तरे वचोन मनयतां. धागडधिंगाण्यांपासून पयस, सैमाच्या गोपांत विचारांचो धूप घालून मनयल्लें अध्यात्मीक रणमालें कशें तें. 

‘संकल्प दिसा’ उजवाडाक होरावणी घालतना प्रकाश पर्येंकार

आनी आतां तर गोंयच्या ग्रामीण साहित्य संमेलनाची बुन्यादय तेणींच घातल्या. तेतूंत फकत साहित्यीक न्हूं तर वैचारीक भासाभास जाता. तेभायर कितल्याशाच साहित्यीक, सांस्कृतीक, शिक्षणीक, सामाजीक आनी सैममोगी कार्यावळींचे फारार फार जायत आसतात सत्तरीच्या रानांवनांनी. देखूनच गोंयभरांतल्यान कितलेशेच साहित्यीक आनी विचारवंत ह्या ग्रामीण साहित्य संमेलनाक मुजरत येतात. आसत सत्तरी अर्थीक दिश्टीन आजून मागाशिल्ली, पूण वैचारीक, साहित्यीक आनी सांस्कृतीक मळार नवी फांतोड खंय उदेल्ली आसत जाल्यार ती सत्तरे. इतलो फुडारिल्लो तालुको आज गोंयांत दुसरो ना.

पयल्या ग्रामीण साहित्य संमेलनाच्या अध्यक्षपदावेल्यान उलयतना प्रकाश पर्येंकार

ह्या सगळ्यांचें एक प्रेरणास्थान म्हुटल्यार प्रकाश पर्येकार. प्रकाश फकत बरोवन ओगी रावना. उलयता, हेरांक स्फूर्त दिता आनी जें बरयता आनी उलयता तें स्वता करतायबी. स्वता तारीर ज्ञानसागर विद्यामंदिर ही शाळा चलयता. भुरग्यांक घेवन रानावनांनी भोंवता. तेंकां पुस्तकांच्या पावसांत न्हाणयता. तीं फकत शिकून साक्षर जावचीं न्हूं, तर सुशिक्षीत अशीं जबाबदार नागरीक जावचीं म्हूण रातदीस धडपडटा. गरज पडटा तेन्ना कार्यकर्तो जावन स्वता लोकआंदोलनांतय देंवता.

काल ‘लोकमत’ दिसाळ्याच्या कार्यालयांत गेलो तेन्ना एक गजाल तेणे मुजरत सांगलीः गरज पडटा तेन्ना साहित्यिकान आंदोलनांत देवंक जाय. रायटर आनी फायटर ही तर कोंकणी चळवळीची स्वाभिमानी परंपरा. ती तो आनी तेचे वांगडी अभिमानान मुखार व्हरीत आसात. 

ज्ञानसागर विद्यामंदिराच्या भुरग्यांवांगडा प्रकाश पर्येंकार

इंग्लीशींत हेका ‘वॉक द टॉक’ म्हणटात. जें उलयता तें स्वता करप. प्रकाशाच्या ह्या भोवआयामी व्यक्तिमत्ताक लागोन पुराय सत्तरी आज तेचेमुखार आदरान मान बागयता. आनी देखूनच, प्रकाश पर्येकाराक साहित्य अकादमीचो प्रतिश्ठेचो पुरस्कार फावो जाता तेन्ना म्हाज्यासारक्या कितल्याशाच जाणांचें हड्डें अभिमानान फुलता. एका ‘वॉक द टॉक’ साहित्यिकाचो वांगडी म्हुणोन!